Foto's

We zijn weer thuis en al gewend aan de winter, al viel dat koud op ons dak. Inmiddels zijn de foto's op de harde schijf en in een album gezet. Klik op fotoalbum om veel meer foto's te zien dan er op de weblog zijn geplaatst. Jullie worden allemaal nogmaals bedankt voor de belangstelling en de warme, grappige en originele bijdragen. Veel plezier met het fotoalbum!

 

Christchurch

Christchurch dus. Het was, zo wisten we van tevoren, een bezoek met gemengde gevoelens. Natuurlijk is daar het verleden dat Romke, Frederike en ik met die stad bindt. En daar zijn de series aardbevingen die de stad hebben getroffen. Ik heb er sinds februari vorig jaar veel over gelezen en hier hebben we veel over gehoord tijdens gesprekken met mensen van hier. Maar toch viel het mij tegen wat wij zagen. De hele binnenstad is gebarricadeerd. Cathedral Square, het hart van Christchurch met de kathedraal, de cafeetjes, restaurants en vooral met de Wizzard, is onbereikbaar. Misschien maar goed ook om dat allemaal niet te hoeven zien. Nu, bijna een jaar na de zwaarste aardbeving in februari, wordt er nog steeds niets opgebouwd, alleen maar afgebroken. In een van de minst getroffen winkelstraten is een poginge gedaan om het leven weer op gang te brengen met prefab winkelunits. En het warenhuis Ballantynes, waar we Romke in december 1979 mee naar toe namen om Santa Claus te zien, is er nog steeds 'in business'.

Shackelton
Na een tijdje in de stad te hebben rondgelopen, zijn we naar het Canterbury Museum gegaan omdat dat daar foto's zouden zijn van Frank Hurley, de expeditiefotograaf die Ernest Shackelton op zijn reis naar de Zuid Pool begeleidde. De foto's waren er niet, maar wel hebben we een expositie over meerdere Zuid Pool expeditie's gezien. Julie, die zich al geruime tijd in Ernest Shackelton verdiept, zal zich moeten wenden tot Queen Elizabeth om de foto's te zien, want in haar prive bezit zijn ze.
We hebben vanavond in het hotel, waar we de laatste nacht slapen, gegeten en zoals zo langzamerhand gewoon wordt, een leuk gesprek gevoerd met een Nieuw Zeelands echtpaar. Er is werkelijk niets nodig om ze aan de praat te krijgen, die Kiwi; s. En aan het tafeltje achter ons kwam een bruidspaar zitten. Bleken Nederlanders te zijn die in Nieuw Zeeland zijn getrouwd. Alleen de ouders wisten ervan. Alle andere familie en vrienden zouden via Facebook worden verwittigd. Kijk, dat is nou van deze tijd. Net als onze reisblog. En nu gaan we naar huis, jippie!! Daar ronden we de blog af. Tot dan!                  

Mail

Robin, Julie en Christine uit Duitsland. 

Stel je voor: je bent postbode in het buitengebied ergens in Nederland. Je doet met jouw bestelbus de ronde, levert de post af bij de boerderijen en buitenhuizen. En dan krijg je ineens het lumineuze idee om toeristen mee te nemen. Toeristen? Een raar idee? Misschien wel in Nederland maar niet in Nieuw Zeeland. Neem Robin. Hij en zijn vrouw begonnen zes jaar geleden een eigen onderneming, kochten een minibus en verhuurden zichzelf vervolgens aan Rural Post New Zealand, een overheidsdienst die zorgdraagt voor de postbezorging in het uitgestrekte buitengebied. En passant nemen ze dagbladen mee en bezorgen ze pakketten voor een transportbedrijf. En toeristen! En zo hebben wij vandaag geboekt bij de Eastern Bays Scenic Mail Run. In heel Nieuw Zeeland zijn er vier tot vijf die hetzelfde doen, vertelde Robin. Het idee is briljant: als toerist kom je op plekken waar je nooit zou komen, via wegen waarover je nooit zou durven rijden, hoor je dingen die je nooit zou horen en zie je vogels die je anders nooit zou zien (Kingfisher, Pukeko, Australian Quail). En dan stopt hij ergens bij een baai voor 'morning tea' drinken we thee, koffie en eten we crackers met kaas en chutney en door zijn vrouw versgebakken notencakes. Kortom: we hebben weer een van die verrassingsdagen beleefd. 

PS: Angela, is dit geen geweldig idee om uit te werken in Halsteren? 

Time for 'elevensis' (morning thee).

 

C’ést magnifique, cést jolie ooh la, la! Mais wait a minute where the hell are we?

Enjoying the sun, finally

C’ést magnifique, cést jolie ooh la, la! Mais wait a minute where the hell are we? Akaroa has been confusing tourists coming off their cruise ships (in their thousands on Friday) because apparently the passengers were not sure what country they had sailed to. This was reported in the newspaper yesterday. The first settlers in Akaroa were French and this small picturesque waterfront town plays on that like nobody’s business. Consequently as much French as possible is displayed on signs, shopfronts, menus etc. Most of the original French street names have remained and new enterprises still use the French Connection.

We have a super self-contained modern unit – here that’s called a motel complete with heating which we need!

I mentioned picturesque above and that is really a word that we haven’t used up till now to describe NZ towns/villages. Why not? Because it just hasn’t applied at all. We think, and we’re guessing here, that the Kiwis assume there’s enough beauty all around in the landscape (true). As a result they don’t bother to do much about the appearance of their main streets market places or whatever. The big towns are different of course and we loved Wellington but the small places are pretty much all affected by the ‘hillbilly’ look. You’re right Miranda to think of the US, that’s just what I said to Peter, even though I’ve never been to the States.
Koud
Het is koud bij jullie, zag ik op internet. Eindelijk winter! En hier schijnt eindelijk weer zon, maar het is nog wel koud. Volgens sommigen die we spraken is dit de koelste zomer in tientallen jaren. Deze keer weinig tekst en meer foto’s. Let op de foto’s uit Lyttelton waar we vandaag heen zijn gereden (klik hier voor een kaart van de Banks Peninsula). We werden een beetje verdrietig om te zien hoeveel schade de aardbevingen van vorig jaar hebben aangericht. Meer dan de helft van de winkels is gesloten omdat het pand totaal is verdwenen of omdat het nog niet is vrijgegeven door de autoriteiten.

Empty spaces in Lyttelton.

Lyttelton

Us with Okarito Lagoon on the background.

Akaroa Harbour

Banks Peninsula

Arthur's Pass

A few days ago we moved up the West coast again and away from the Franz Joseph  Glacier (which was totally covered by cloud from 2 hours after we arrived!). We did get to see the glacier from a distance but didn’t manage a walk or photos. This meant a change of plan for the next day and we went to Okarito to a beautiful waterland area between the sea and the mountains. We did the Trig walk which was a 2-hour walk up through native bush to an amazing trig/surveillance lookout point. This was a great alternative to what is locally known as The glacier experience and we were amazed to hear the helicopters still flying in the clouded sky. We later heard from our NZ neighbours that they had been booked on a flight and had seen absolutely nothing that day.

White heron

Our decision to move away from the mountains was a good one as we had better luck with the weather and at a small jetty on the waterland area saw that boat/nature trips were an option. So Richard the boatman was phoned and duly arrived and we had a private boat trip over the lagoon. The water was like glass and Richard told us that there were not many afternoons when it was so calm. As we pushed off from the jetty the scene reminded me of something out of the game ‘Myst”, with wooden poles sticking out of the water and derelict pieces of large rusted metal laying around. Another really beautiful part of the landscape here is amazing driftwood, both large and  small. As it was also cloudy, the seabirds were in abundance on the lagoon and could be seen all around as we glided through the water. Also present were white herons that feed from the lagoon but were nesting just along the coast. It was truly a peaceful and magical place. Richard told us that researchers  from the University of Auckland have recently found out that the lagoon was formed by a tsunami around 1500.Back at the boat office I asked the lady where she did her shopping J. “In Hokatika, it’s about a one and a half hour drive, but you get used to it. Living here means tins and borrowing from your neighbours. And now we also have the option of ordering online with delivery. It’s quiet here in winter” she said, almost wistfully.

Kea

You’ve got a friend, Peter said as we pulled up into a car park  to admire a viaduct on the Arthur’s Pass road. This little feathered friend is a Kea and is native to NZ and is a funny but annoying parrot. They are incredibly curious birds but in recent years have discovered the rubber linings of car windows which they peck at. They are also fantastically successful thieves, snatching at sandwiches from innocent tourists and rummaging in rubbish bins. Luckily this one didn’t stay long.

Shortly after this film was shot, the weather took a turn for the worse and we ended up spending the afternoon and evening in our extremely cosy hotel Arthur’s Chalet. Well, cosy, yes with the log fire burning high in the restaurant as we ate our dinner of NZ lamb fillet with the rain and the wind coming down in torrents in the gale of up to 100 kph! I’m afraid we had to abandon our plan to walk in this (we are told) stunningly beautiful area. A pity because I really wanted to stay another night.

Just before I fell asleep that night, I felt a couple of drops of rain on my leg (stuck outside the duvet). On closer inspection, a small leak just like the one we get at home between the beams with a fierce South-westerly. When I mentioned this to the owner when we left he told us that he would have to get on the roof for an inspection. “The problem is” he said “the Kea, little blighters, get on the roof and peck around the nails, so they get loose.”

Akaroa

Het is zaterdagavond kwart over negen en ik ga een stukje schrijven over Akaroa waar we gisteren zijn neergestreken. De eerste Europeanen die zich er vestigden waren Franse walvisvaarders. Dat is terug te vinden in hier en daar een Franse vlag, enkele Franse straatnamen en in sommige gebouwen. Dat de plaatselijke garage ‘pneus’ verkoopt, dat ons motel La Rochelle heet en dat op het kleine politiebureau ‘Gendarmerie’ staat is een krampachtige poging het plaatsje meer Frans ‘cachet’ te geven dan het ooit heeft gehad. En dat allemaal om de toeristen te plezieren want Akaroa, met zijn schitterende ligging op de Banks Peninsula, is een nationale trekpleister.

Akaroa Harbour

De Banks Peninsula is een soort puist in het overigens erg vlakke Canterbury waarvan Christchurch de hoofdstad is. Het schiereiland is ontstaan na zeer krachtige vulkaanuitbarstingen enkele duizenden jaren geleden. Daarbij zijn Lyttelton Harbour en Akaroa Harbour ontstaan, twee diepe, azuurblauwe inhammen. De lavastromen zorgden voor even mooie kleinere inhammen en baaien. In een ervan, Okains Bay, hebben we vanmiddag op het strand gelegen. Dit gebied is met zijn tot negenhonderd meter hoge heuvels een van de mooiste van Nieuw Zeeland.

We blijven hier tot en met dinsdag. Woensdagmorgen gaan we naar Christchurch om daar de laatste nacht door te brengen voordat we donderdag op het vliegtuig naar huis stappen. Wat we gaan doen in Christchurch weten we nog niet. De stad worstelt nog steeds met de gevolgen van de aardbevingen van vorig jaar, dat merken we in de kranten en ook hier in Akaroa. Bovendien heeft de stad een speciale plek in mijn herinnering. Jullie horen daar nog over.

Tijdens het samenstellen van deze reisblog hebben we gemerkt hoe leuk het is om jullie reacties te ontvangen. Bedankt daarvoor.  

Weer

We beginnen het te begrijpen. Als we onderweg zijn is het altijd goed weer. Maar zodra we ergens aankomen, verandert dat en zitten we a: in de regen, b: in de wolken of c: in beide. Zegt dat iets over ons? Of beleeft Nieuw Zeeland gewoon een slechte zomer. Herinneren jullie Kaikoura? Waar de regen met bakken uit de hemel kwam en waar het in de bergen zelfs sneeuwde? Wat denk je? De volgende ochtend stralend mooi weer toen we Top 10 Holiday Park Kaikoura verlieten. Dat was natuurlijk niet erg want de weg die over de Lewis Pass naar de westkust gaat is schitterend, zeker met een stralende zon. 

Leeg

Waar we nog steeds niet aan kunnen wennen is de stilte op de wegen. Soms stoten wij elkaar na een uurtje rijden aan en zeggen: "Kijk, een auto." Ook onwerkelijk is het feit dat je na zestig kilometer rijden nog steeds geen dorp bent tegengekomen of een zijweg die naar een dorp leidt. Dit land is leeg, leeg en nog eens leeg. Niet zo gek als je bedenkt dat er nauwelijks 3,5 miljoen mensen wonen in een land dat acht keer zo groot is als Nederland. En dat aantal groeit nauwelijks, hoorden we van een Nieuw Zeelands echtpaar waar we mee aan de praat raakten.

Leeg.

 

Deze foto is gemaakt van het kamp in Franz Josef, toen
we de bergen nog net konden zien voordat het gordijn dicht ging. 

Gletsjer
De rit langs de schitterende, tot Wereld Erfgoed verklaarde West Coast voerde ons naar Franz Josef waar een van de twee gletsjers tot op driehonderd meter van het zeeniveau komen. Dat maakt ze uniek, maar zoals gezegd, toen we vanochtend wakker werden konden we geen berg zien, laat staan een gletsjer. Gelukkig zijn we er gistermiddag nog even naar toe gelopen. Dat klink raar en dat is het misschien ook wel. Vanuit Franz Josef (een naam die door de Duitse pionier Julius Haast werd gegeven aan de gletsjer om zo de Oostenrijkse keizer te eren) loop je zo door een regenwoud naar de voet van de Franz Josef gletsjer. Twintig kilometer verderop is de Fox gletsjer, nog zo'n fenomeen.

Mount Cook, de hoogste berg,
op zo'n honderdtwintig
 kilometer afstand. 

Vreemde vogels
Als de bergen zich maar blijven verbergen, gaan we maar naar zee, zeiden we vanochtend tegen elkaar.
En dan kom je in een verrassing terecht, deze keer genaamd Okarito. Het ligt waar de Tasman Zee en de Okarito Lagoon elkaar raken. De lagoon wordt aan de ene kant gevoed door de machtige Whataroa rivier en aan de andere kant door de zee. Het brakke water is een voedplaats voor heel veel soorten vissen en vogels. Na een wandeling naar een uitkijkpunt over het gebied, zijn we met een boot en een gids de lagoon  opgegaan waar we witte reigers en andere vreemde vogels hebben gezien. We realiseren ons dat dit is wat je krijgt als je van de gebaande wegen weg gaat.



 

Nog zo'n typisch Nieuw Zeelands dorp.

 

Sneeuw / Dolphins

Dolphins for Catherine

Our trip yesterday on the Dolphin Encounter was AWESOME! They are such beautiful creatures and there were so many of them, you could just see that they were having fun interacting with our swimmers and with the boat. It was pretty difficult to film but I'm pleased with a couple of shots including the one here. 

Owen, was the trip's guide and he introduced himself as: Hello, my name's Owen and I'm from Scotland, as you can see I have beautiful red hair (true) and I don't own a kilt. Now listen guys, it's pretty challenging conditions out there today (don't you just love that word challenging when he means rough seas!) but if you all do as you're told then nothing will go wrong. And should there be an emergency then we are more than prepared to deal with it. And for those of you who feel seasick, we have the latest technology on board - the bucket, all ten of them, and don't be embarassed about using them!  

Well, thank heavens I've never been seasick in my life and wasn't yesterday either, but there were plenty who were. Today rain, rain, rain but even that doesn't deter us from making the most of it. This afternoon we walked along to coast to the seal colony and then on up high on the cliffs towards the next few bays. Wonderful sea birds, seals and skylines to admire and even in the blustery conditions it was fun.

Sneeuw
We zijn een beetje in de war. Bij jullie in Holland is het winter en jullie zouden sneeuw moeten hebben. Niet wij! Ja toch? Na een dag regen begon het later in de middag op te klaren. En wie schetst onze verbazing toen wij, nadat de wolken de bergen onthulden, een dik pak sneeuw zagen. Op de toppen, dat wel... maar toch? Verder nog wat foto's die we vandaag gemaakt hebben, want ook met slecht weer kan je foto's maken.

PS: Het is hier nu zondagavond tien voor tien (bij jullie zondagochtend tien voor tien) en het begint weer te gieten. Te zien aan de inktzwarte wolken die we eerder op de avond zagen, krijgen we vannacht nog het een en ander te verduren.

Voor wie het niet gelooft: sneeuw in de bergen.

Ondanks het slechte weer toch nog een wandeling kunnen maken over de Kaikoura Peninsula  walkway.

Behalve dolfijnen en walvissen zijn er ook zeehonden te zien in Kaikoura.

Een foto vanaf het strand van Kaikoura.

Dolphins

We hebben alle tijd om de blog bij te werken. Het regent al de hele dag, maar veel kan ons dat niet deren want we hebben een knusse, comfortabele studio op het Top 10 Holiday Park in Kaikoura. Gisteren, ook al niet zo'n beste dag maar wel droog, hebben we dolfijnen bekeken. In de oceaan, vlak onder de kust van Kaikura, bevindt zich een ravijn van zeker duizend meter diep. Daar zit zoveel plankton en andere soorten voedsel dat zich hier grote kolonies walvissen en dolfijnen ophouden. Natuurlijk wordt dit fenomeen toeristisch uitgebuit zodat ook wij hebben ingetekend voor een boottrip naar de dolfijnen.
Het duurde een klein uur om met twee kleine, maar snelle boten en alles bij elkaar zo 'n dertig opvarenden (waaronder op onze boot elf met-dolfijnen-zwemmers) voordat we een kolonie dolfijnen vonden. Helemaal gratis was die andere attractie: een nogal ruwe zee die ons als een achtbaan op de Efteling probeerde te vermaken. Gelukkig hebben Julie noch ik last van zeeziekte. Ik had me er van te voren niet zoveel van voorgesteld, maar ik moet zeggen dat het een ervaring was die ik niet snel zal vergeten. De twee filmpjes laten het een ander zien, maar hou in gedachte dat het moeilijk filmen is op een boot die als een notendop heen weer wordt geslingerd.
We hebben ondertussen plannen gemaakt voor de rest van deze reis. Morgen steken we South Island over naar Greymouth aan de Tasman Sea. Daar blijven we een of twee dagen en gaan vervolgens over de Arthur Pass naar de Banks Peninsula bij Christchurch om daar de laatste dagen van de reis door te brengen.

So what is wrong with prefabs? And why is everyone so xxx NICE? This is what Peter keeps asking me as I announce yet again – they’re all prefabs, does the whole country live in prefabs? I blame my father (a master carpenter/builder) for this negative observation held by yours truly. And if that wasn’t all, every other signpost is to a ‘historic homestead/historic bridge/historic cottage etc.’ how is NZ ever going to get any real history if it continues building everything as a prefab? I’m speaking out loud here, and really not wanting to criticize the people here.

Main street Ohakune 

The Kiwis are laid back man! This is real take it easy land where we as yet have seen nothing that has had their feathers ruffled. Take this morning on the boat, I went to get a breakfast which we were going to share (not big eaters), I was given one set of serviette, knife and fork by the nice lady behind the baked beans. I thought to myself, oh no, they obviously don’t want people to share but I’ll ask anyway. So in my best English I asked very politely (using the phrase I teach my students) do you think I could possibly have an extra knife and fork? And what was the reply do you think? “Oh would you like another plate, are you going to share?” I was almost too astonished to reply, this is almost unthinkable in Europe where it often takes an effort to get a glass of tap water. Anyway, this is our (and probably those of you who have been here) typical experience of this country, they are just NICE, easy going and helpful people.

South Pacific coast

On the film set

Today’s journey from Wellington (North island) to Kaikoura (South island) was probably the best day’s travelling I have ever had. I am not sure how to describe the spectacular natural beauty we’ve seen today both from the ferry and later on the north east coastal road down to here.
Supposing Walt Disney were to make a film with the title The most beautiful place on earth, supposing… that he made the basics, filled them in and then airbrushed out all the things that were wrong – the sea must be more turquoise, the mountains must be higher, give them a bit of snow on the top, make that traffic jam disappear, make some flowers appear in that hedgerow, put in a river, put in a vineyard, a boat in the distance, adjust the weather….do I need to go on? That’s just what we had, enjoy the photos.



Oogasme
Kan en landschap je zo bij de keel grijpen dat de tranen in je ogen springen? Kan een landschap je kippevel bezorgen? Neem de veerboot van Wellington naar Picton en ervaar dat het kan. Tenminste, bij Julie en mij wel. Deze emoties overvielen ons tijdens de overtocht van North Island naar South Island. Vooral wanneer de veerboot van Interislander de Marlborough Sound invaart. In een woord: adembenemend. Natuurlijk hielp de stralende, wolkenloze lucht een handje door alles een extra kleurtint te geven. De foto’s geven hopelijk een idee van hoe mooi het is.
En dat was nog niet alles. De niet eens zo lange rit van Picton naar Kaikoura evenaarde of overtrof misschien wel de indrukken die we al hadden. Nog nooit heb ik een kustweg gereden die zo indrukwekkend is als deze. Links de azuurblauwe South Pacific, recht de bergen van de Southern Alps en vergezichten die het voorstellingsvermogen te boven gaan. Enfin, Julie beschrijft dat mooier dan ik. Een eyegasme noemde ze dat vanmiddag. Ik heb daar maar oogasme van gemeekt.
We hebben drie nachten geboekt in het Top 10 Holiday Park Kaikoura. We moeten nog kiezen wat we hier gaan doen: zwemmen met de dolfijnen, op walvissenjacht, een zoektocht naar zeehondenkolonies, skydiving of gewoon een goede wandeling in de bergen. In ieder geval ons gemak ervan nemen want wat we inmiddels hebben geleerd is dat alle moois van Nieuw Zeeland zien bijna onmogelijk is in de tijd die we hebben. Julie horen nog van ons.   

Top 10 Holiday Park Kaikoura

Modderpoel / Mud pool

Ohakune, waar we gisteren na een lange, tijdrovende, maar wonderschone en enerverende tocht zijn geariveerd, is een wat vreemde plaats. Julie noemt dit soort dorpen Hillbilly-dorpen en ze heeft denk ik wel een beetje gelijk. Ohakune is behalve het Nieuw Zeelandse centrum van de wortelteelt (ik verzin het niet) ook een wintersportdorp. Die status heeft het te danken aan de ligging aan de voet van de Mount Ruapehu, een van de bekende skigebieden op het noorder eiland. Hoe de 2797 meterhoge berg uit uitziet weten we niet want de top is al sinds we hier zijn in nevelen gehuld. Wat we wel weten is dat  in 1995 de laatste uitbarsting heeft plaatsgevonden, want de Ruapehu is een vulkaan. Vandaag hebben we een wandeling gemaakt naar een van de hellingen van de berg om een prachtige waterval te zien. De gedachte dat we onder een actieve vulkaan lopen is opwindend.

Central North Island is in zijn algemeenheid een fascinerend gebied. Het land bruist, stoomt, borrelt en erupteert dat het een lieve lust is. Zo zagen we gisteren langs de weg ergens stoom uit wat bosjes komen. Nieuwsgierig geworden keerden we om en reden een weggetje in om het spektakel van naderbij te aanschouwen. En zo sta ineens bij een sputterende modderpoel in de stank van fosfor, sulfaat, magnesium en wat al niet meer.
Het laatste stuk van de route die we reden ging over de Desert Road. Vijftig kilometer lang zie je niets als een verlaten, kaal en onbarmhartig berglandschap met rechts de drie vulkanen Mt Tongariro, Mt Ngauruhoe en Mt Ruapehu. We zijn twee nachten in het Ohakune Top 10 Holiday Park, een niet al te dure, maar ook niet erg frisse studio voor twee. We kunnen zelf koken, dat scheelt dan wel weer. Morgen rijden we naar Wellington waar we de nacht doorbrengen om vrijdag de Interislander Ferry te nemen naar Picton op het Zuidereiland. Er wordt gezegd dat de oversteek een van de mooiste van de wereld is. We zijn benieuwd.

 

Austria
Yesterday’s long drive was like driving through many different countries. The landscape here is so varied and moves from ‘native bush’ NZ to Austrian mountains and plains, South of France coastal villages, English hills, and even Crete was used as a comparison at one point.

Whilst curiosity may have killed a cat or two at some point, on a trip like this it’s a good thing to have. As we saw steam rising from some bushes at the side of the road yesterday, we turned around to go and investigate. What a good thing we did or we would have missed the spectacular sight of bubbling mud in the mud pool. I could honestly have spent a few hours just watching the boiling mud and smelling the sulphur, phosphate and other weird elements.  

Tui / Fancy that, a quilting shop



Cathedral Cove

Al geruime tijd zitten Julie en ik vol verbazing te luisteren naar het wonderlijke geluid van een vogel waarvan we nu weten dat het de Tui is. Dat we daar in alle rust naar kunnen luisteren komt omdat we nu alweer drie dagen in  van de rustige Aotearoa Lodge in Whitianga verblijven. Het geluid van de Tui  houdt het midden tussen een piepende schommel en de manier waarop een bouwvakker fluit naar een voorbijkomende vrouw. We genieten hier van de rust en van Coromandel Peninsula dat ongelooflijk mooi is. We zouden hier wel langer willen blijven, maar dan missen we andere mooie gebieden in Nieuw Zeeland, zoals het indrukwekkende Tongariro National Park met zijn drie vulkanen waar we morgen heen rijden. Hieronder een paar foto's van ondermeer Cathedral Cove, een in duizenden jaren door zeewater uitgesleten tunnel van ongeveer vijftig meter in de rotsen.

Hahei Bach



Julie, lezend wachtend of wachtend lezend op de minibus naar Whitianga

 

Het veer van Ferrylanding naar Whitianga 



OK girls from the bee, this one's for you. There just happened to be a quilting shop on the way to Whitianga - right at the side of Highway 1 South. Can you imagine this on the side of the motorway in Netherlands? Cute little shop with all the kind of fabric that we get at home. I was just after anything 'typically New Zeland' and the lady understood just what I meant by that. Peter helped me choose and I just had to have the Pukeko bird one as two of these birds kept us awake in the early morning hours at the B & B with their screeching. The black fabric is gorgeous as it has an imprint of NZ ferns on it that doesn't show up on this photo.  I think the next quilt shop on the list may not happen as we're taking a differnt route tomorrow to the volcanoes.



The Apple Basket Patchwork Shop

      

The Seafarer

Julie, Sylvienne, Tom and Blondie

Anything to declare?

We arrived at Auckland on Tuesday, tired after an extremely turbulent flight. The good thing was that we had a direct transfer to a hotel in the centre of the city. Ron, our friendly taxi driver led the way explaining some of the niceities along the way. For example, there’s One Tree Hill which is now No Tree Hill since a group of Maories recently cut down the one and only tree – to be honest hardly even a hill, more a bump.

In some ways our arrival in New Zealand was unwelcoming – I think we got the wrong shift of the customs officers who wanted to go through every single question we’d already answered on the question list. We were sent to line three where I was requested to unlock my case and remove my ‘used’ hiking boots. I had already told them that they were clean but NZ needs to check everything again. Luckily there were no unidentified Wouwse Plantage scorpions or Rucphense Bos kabouters lurking in the depths of my soles – Phew!

The Macademias

Wednesday we arrived in Waipu, a pretty uninteresting town on the North East coast of North Island. Our hosts were Tom and Sylvienne who welcomed us with a true hearty spirit, backed up by Blondie one of their three dogs. Living in the middle of nowhere (almost) Tom and Sylvienne have an orchard of macademia nut trees, Tom has just finished building a boat, Sylvienne has an art gallery as well as running the B & B and there are numerous other animals to be looked after. These people don’t sit still, and when we asked them what they do for entertainment – well they just go to Sydney for a few days to a show.

Waipu is a Scottish town in New Zealand, at least that is what some people proclaim. In 1852 Norman Mc Cleaod who was a Scottish presbyterian minister led his flock across the Atlanctic to start a new life in Nova Scotia. They had been outraged by the behavior of the Scottish lairds who were clearing their farms of crofters and labourers to replace them with sheep (more profitable). Mc Cleaod was outspoken and from what we can gather not a particularly nice man and he seemed to fall out with everyone. To cut a long story short from Nova Scotia they sailed to Australia and then to avoid the gold rush, they moved to Waipu after having negotiated with the authorities about land.  Some say that Maoris were displaced in all this, others that Mc Cleaod didn’t actually build anything in Waipu apart from a church – whichever way you look at it there were 960 ‘Scots’ who started the present population on the town.

The Seafarer 

The coastline here is wonderful and we walked all along from Waipu Cove to Langs beach. I was thinking of the Old English poem ‘The Seafarer’ there’s that line phaere ic ne gehydrene butan glymman zee – There I heard nothing but the raging of the sea, the ice cold wave.

Oh yes, and before I forget Sylvienne told me she had been recommend the book ‘Brideflight’ and asked me if I’d heard about it. Well, Colleen, how proud I felt to tell her my friend had translated that!

Hot Water Beach
De foto helemaal bovenaan Julie's verhaal had ik gisteren willen plaatsen, maar het was al laat zich en dan slaat de vermoeidheid soms toe. Klik hier voor de website van de B&B voor het geval jullie nog eens kennis willen maken met de Nieuw Zeelandse gastvrijheid.
Van Waipu naar Whitianga is een paar uur rijden door afwisselend landschap, waaronder de stedelijke omgeving en drukte van weer Auckland. We hebben onderweg er het gemak van genomen. Dat is hier niet zo moeilijk want op het rijgedrag van de Nieuw Zeelanders is niets, maar dan ook helemaal niets aan te merken. Nergens ter wereld verplaatst het verkeer zich zo rustig, zo gedisciplineerd over de wegen als hier. Snelheidsbeperkingen worden niet overschreden, inhalen, ook als dat ruim en veilig kan, gebeurt nauwelijks en bumberkleven is al helemaal zeldzaam. Het is een verademing als je het vergelijkt met het vaak agressieve rijgedrag in Europa.
Het is nu zaterdag 23.30 uur. We hebben een comfortabel motel in Whitianga op het Coromandel Peninsula gevonden waar we de komende drie nachten verblijven. Hoogtepunt van deze streek is Hot Water Beach waar je bij eb (morgen rond 18.30 uur) op het strand een gat kan graven om vervolgens in warm tot heet water te gaan liggen. Het is een van de vele thermale gebieden op het noorder eiland. Het lukt ons nog steeds om ons niet te haasten, ook al realiseren we ons dat we voor het zuider eiland misschien minder tijd hebben dan we gehoopt hadden. Maar goed, beter zo dan als een gek door het land crossen en niet meer genieten. Dan gaan we nog maar een keer terug.       

Nieuw Zeeland heeft nooit te maken gehad met ernstige epidemien. Daarom zien de autoriteiten in iedere toerist een potentiele drager van dood en verderf zaaiende bacterien. Al in het vliegtuig wordt je opgedragen een waslijst aan vragen te beantwoorden. En eenmaal in de aankomsthal begint het pandimonium pas echt. Hele hordes douaneambtenaren staan klaar om iedere koffer, iedere tas en ieder mens aan een nauwkeurige inspectie te onderwerpen. Julie moest haar koffer open maken om de zolen van haar wandelschoenen op zuiverheid te laten onderzoeken. Want stel je toch voor dat ze voordat ze naar Nieuw Zeeland kwam door een konijnenkeutel was gelopen. Op de meeste luchthavens wereldwijd staan de rijen voor je vertrekt. In Auckland staan ze na aankomst. Gelukkig was daar taxichauffeur Ron die zich als een ware Nieuw Zeelander gedroeg en ons binnen de kortste keren welkom liet voelen.
Na een nacht in een hotel downtown Auckland zijn we op ons gemak naar het noorden gereden. Het is even wennen om een een auto met rechts stuur te rijden, maar de Nieuw Zeelanders zijn ook op de weg relaxt en maken het je niet moelijk. Sylvienne en Tom hebben ruim twintig jaar geleden de grote, drukke stad Auckland achter zich gelaten om in het achterland van Waipu een kwekerij van macademianoten te beginnen. En een B&B. We genieten hier. Het is net of we bij oude vrienden logeren. Heerlijke mensen zijn het. Niets hoeft en alles mag.

 

Gisteren zijn we nog verder naar het noorden gereden voor een dagtocht naar de Bay of Islands, een prachtig streek zo men zegt, maar veel hebben we daar door de regen niet van gezien. De weergoden maakten het vandaag weer goed waardoor we een wandeling van een paar uur hebben kunnen maken langs de rotsachtige kust tussen Waipu Cove en Lang Beach. Bekijk de foto’s en ontdek de schoonheid. Morgen verlaten we Barachel Orchard en rijden we in ongeveer vier uur naar Cormandel, een schiereiland ten zuidoosten van Auckland.  Als we daar zijn horen jullie weer van ons. Tot dan! 

Budget hotel in Kuala Lumpur

Reizen is niet altijd van A naar B gaan op de snelste manier. Reizen kan ook heel aangenaam zijn als alles vlot verloopt en je je kan wentelen in een beetje luxe. Van Langkawi naar Kuala Lumpur is maar een klein uurtje vliegen. Vervelend is het als de vlucht naar Auckland bijna 24 uur later is. Dan is het heerlijk om een nacht in het Pan Pacific Kuala Lumpur International Airport Hotel mag slapen. We moeten er hebben rondgekeken als Sjakie in de Chocoladefabriek. Luxe? s' Ochtends vroeg de New Strait Times in een klein linnen tasje hangend aan de deurknop vinden, dat vinden wij luxe.
Het is nu bijna twaalf uur in de middag. Onze vlucht is vanavond om tien uur. Gelukkig hoeven we de kamer pas om drie uur te verlaten. Daarna gaan we hier in de lobby lezen, wat drinken, eten en genieten van de 'grandeur' van dit hotel.

Peter told me he'd booked us a budget hotel in KL for the night. Imagine my surprise when after walking kilometers round the airport we ended up at the Pan Pacific. It is beautiful, truly like a 'grand hotel' and I don't mean the Grand  in Eastbourne which is largely made up of narrow corridors, steps and big armchairs. This is airy, light and amazingly relaxing to be in. I keep thinking about the hotel stories James told us when he was in the middle East about how beautiful they were.
This evening on to NZ which has been in news lately with the balloon accident and the container ship that has broken in half off the east coast of North island spilling oil everywhere down that bit of coast. They say it is the worst maritime disaster ever for NZ. Our great advantage with this trip is that we are not bound by an itinery and can travel where we want. We may end up seeing much more of the South island as that is where the sun is at present. We'll see later. Thanks for your messages everyone, this is a great way to keep in touch.












    

Monkey business / beestenboel

So what makes this place different from Crete? After all we've got sun, sea, good food, nice room etc. but we've never had 2 monkeys playing on the roof at 2.30 in the morning in Agi Galini. Check out the film (taken later). We haven't seen any cockroaches and I refuse to listen to the 'horror' stories related by women standing in the breakfast queue behind me. I suspect that some tv programmes explore the delights of exotic creatures that travel without tickets only to jump out at innocent Dutch women when thy retrieve the dirty washing from their suitcases. Ah well, the joys of being a houswife....

Incidentally I'm getting on fine with my new e-reader. I finished reading the Nicky French yesterday - I can't believe how bad the English was, Daphne isn't it a cardinal sin to write sentences without verbs?  So, today I started reading a regular book but had to smile when I caught myself pressing a word on the page for the dictionary which did not appear. The word was conniption, so you word freaks can look it up and let me know later what it means.

Het is een ware beestenboel hier voor de deur van onze 'cabana'. Vannacht al was er een enorm kabaal op het dak van spelende, of misschien wel vechtende apen (zie filmpje dat later is opgenomen bij een buurman). Op een kruising van papegaaien en kraaien lijkende vogels vliegen rond en eekhoorns springen van palmboom naar palmboom, daarbij grote afstanden overbruggend. En bijna anderhalve meter gekko's lopen op hun gemak rond.
Ik ben overigens bang dat Julie al helemaal gedigitaliseerd is: meer daarover in haar Engelse tekst. Morgenavond  vliegen we terug naar Kuala Lumpur, slapen in het Pan Pacific Hotel op de luchthaven en vliegen vervolgens maandag naar Auckland. Aankomst daar dinsdag rond 13.00 uur. Tot dan vermoedelijk geen activiteiten op deze blog.
PS: het begint net te gieten. Buitje voor het stof?

Dahl curry

Het zal geen verrassing zijn dat we moeten wennen aan de hitte. Het is nu 32 graden en we hebben net van de lunch genoten in de Seashell Bar van het Mutiara Burau Beach Resort op Langkawi. De foto is gisteravond gemaakt. De voorstelling van de zonsondergang is elke avond precies voor onze neus. We doen al die dingen die we vooraf hebben bedacht: niets dus. Lekker lummelen, zwemmen, pintje pakken, wat eten en dat soort aangename bezigheden. Wel zijn we vandaag met de kabelbaan, die hier vlakbij is, naar een bergtop gegaan. Mooi uitzicht, maar verder niet heel bijzonder.

Het ontbijt in dit hotel is een avontuur. Wat dacht je van Dahl curry, Brusselse wafels met stroop, pittige kipgerechten, exotische fruitsoorten en nog veel meer. Maar gewoon een sneetje brood kan ook, al is dat dan niet met hagelslag. Het is voor ons niet meer voor te stellen dat het nog maar vijf dagen geleden is dat net nieuwjaar was. Er hangt hier en daar nog wel kerstversiering, maar ook dat kunnen we maar moeilijk plaatsen.

Travelling 11,500 kilometers across the globe requires a bit of adjustment, both physically and mentally and that's what we've been doing for the past 48 hours. There's a really nice atmosphere here in the resort so that total relaxation is automatic. The Malaysians are friendly although mainly shy ane they have a strange way of attracting customers into their shops with signs like: Hey you, come and drink here! It's pretty hot at 32 C but with a breeze coming in from the bay. You were right Fran, the food is great although in this resort it is geared to the tourists and they serve lasagne instead of spicy chicken soup. Tonight we're going for the bay buffet again which we had on Wednesday and is a mixture of Indian and Malasian food as much as you can eat for abut 10 euros. I wasn't impressed with the curry at breakfast - only the Indians were eating that, remember that Derek? curry for breakfast.
The photo was taken yestrday evening at about 8, we're near the equator so the days and nights are almost equal length. It's a strange thought to think that we're still only half way to New Zealand!

Uitchecken

Het is half negen 's ochtends op het vliegveld van Kuala Lumpur. We zitten al aan het bier en hangen op de bank van de Satayclub te wachten op de vlucht naar Langkawi om elf uur. Bier? Om half negen? Voor ons is het kwart voor twee 's nachts en wat drink je dan? Trouwens, met al onze digitale technieken in onze rugzak zijn we wel vergeten uit te checken op het station Schiphol. Maar goed, dat zien we wel weer als we terug zijn. Waar we ook aan moeten wennen is de lucht van knoflook al zo vroeg, al heeft Julie daar geen problemen mee. Tot nu toe gaat alles voorspoedig.

Well that's flight number one over and done with as we're safe in Kuala Lumpar. More later when we've had a rest.