Weer

We beginnen het te begrijpen. Als we onderweg zijn is het altijd goed weer. Maar zodra we ergens aankomen, verandert dat en zitten we a: in de regen, b: in de wolken of c: in beide. Zegt dat iets over ons? Of beleeft Nieuw Zeeland gewoon een slechte zomer. Herinneren jullie Kaikoura? Waar de regen met bakken uit de hemel kwam en waar het in de bergen zelfs sneeuwde? Wat denk je? De volgende ochtend stralend mooi weer toen we Top 10 Holiday Park Kaikoura verlieten. Dat was natuurlijk niet erg want de weg die over de Lewis Pass naar de westkust gaat is schitterend, zeker met een stralende zon. 

Leeg

Waar we nog steeds niet aan kunnen wennen is de stilte op de wegen. Soms stoten wij elkaar na een uurtje rijden aan en zeggen: "Kijk, een auto." Ook onwerkelijk is het feit dat je na zestig kilometer rijden nog steeds geen dorp bent tegengekomen of een zijweg die naar een dorp leidt. Dit land is leeg, leeg en nog eens leeg. Niet zo gek als je bedenkt dat er nauwelijks 3,5 miljoen mensen wonen in een land dat acht keer zo groot is als Nederland. En dat aantal groeit nauwelijks, hoorden we van een Nieuw Zeelands echtpaar waar we mee aan de praat raakten.

Leeg.

 

Deze foto is gemaakt van het kamp in Franz Josef, toen
we de bergen nog net konden zien voordat het gordijn dicht ging. 

Gletsjer
De rit langs de schitterende, tot Wereld Erfgoed verklaarde West Coast voerde ons naar Franz Josef waar een van de twee gletsjers tot op driehonderd meter van het zeeniveau komen. Dat maakt ze uniek, maar zoals gezegd, toen we vanochtend wakker werden konden we geen berg zien, laat staan een gletsjer. Gelukkig zijn we er gistermiddag nog even naar toe gelopen. Dat klink raar en dat is het misschien ook wel. Vanuit Franz Josef (een naam die door de Duitse pionier Julius Haast werd gegeven aan de gletsjer om zo de Oostenrijkse keizer te eren) loop je zo door een regenwoud naar de voet van de Franz Josef gletsjer. Twintig kilometer verderop is de Fox gletsjer, nog zo'n fenomeen.

Mount Cook, de hoogste berg,
op zo'n honderdtwintig
 kilometer afstand. 

Vreemde vogels
Als de bergen zich maar blijven verbergen, gaan we maar naar zee, zeiden we vanochtend tegen elkaar.
En dan kom je in een verrassing terecht, deze keer genaamd Okarito. Het ligt waar de Tasman Zee en de Okarito Lagoon elkaar raken. De lagoon wordt aan de ene kant gevoed door de machtige Whataroa rivier en aan de andere kant door de zee. Het brakke water is een voedplaats voor heel veel soorten vissen en vogels. Na een wandeling naar een uitkijkpunt over het gebied, zijn we met een boot en een gids de lagoon  opgegaan waar we witte reigers en andere vreemde vogels hebben gezien. We realiseren ons dat dit is wat je krijgt als je van de gebaande wegen weg gaat.



 

Nog zo'n typisch Nieuw Zeelands dorp.