Nieuw Zeeland heeft nooit te maken gehad met ernstige epidemien. Daarom zien de autoriteiten in iedere toerist een potentiele drager van dood en verderf zaaiende bacterien. Al in het vliegtuig wordt je opgedragen een waslijst aan vragen te beantwoorden. En eenmaal in de aankomsthal begint het pandimonium pas echt. Hele hordes douaneambtenaren staan klaar om iedere koffer, iedere tas en ieder mens aan een nauwkeurige inspectie te onderwerpen. Julie moest haar koffer open maken om de zolen van haar wandelschoenen op zuiverheid te laten onderzoeken. Want stel je toch voor dat ze voordat ze naar Nieuw Zeeland kwam door een konijnenkeutel was gelopen. Op de meeste luchthavens wereldwijd staan de rijen voor je vertrekt. In Auckland staan ze na aankomst. Gelukkig was daar taxichauffeur Ron die zich als een ware Nieuw Zeelander gedroeg en ons binnen de kortste keren welkom liet voelen.
Na een nacht in een hotel downtown Auckland zijn we op ons gemak naar het noorden gereden. Het is even wennen om een een auto met rechts stuur te rijden, maar de Nieuw Zeelanders zijn ook op de weg relaxt en maken het je niet moelijk. Sylvienne en Tom hebben ruim twintig jaar geleden de grote, drukke stad Auckland achter zich gelaten om in het achterland van Waipu een kwekerij van macademianoten te beginnen. En een B&B. We genieten hier. Het is net of we bij oude vrienden logeren. Heerlijke mensen zijn het. Niets hoeft en alles mag.

 

Gisteren zijn we nog verder naar het noorden gereden voor een dagtocht naar de Bay of Islands, een prachtig streek zo men zegt, maar veel hebben we daar door de regen niet van gezien. De weergoden maakten het vandaag weer goed waardoor we een wandeling van een paar uur hebben kunnen maken langs de rotsachtige kust tussen Waipu Cove en Lang Beach. Bekijk de foto’s en ontdek de schoonheid. Morgen verlaten we Barachel Orchard en rijden we in ongeveer vier uur naar Cormandel, een schiereiland ten zuidoosten van Auckland.  Als we daar zijn horen jullie weer van ons. Tot dan!