Foto's

We zijn weer thuis en al gewend aan de winter, al viel dat koud op ons dak. Inmiddels zijn de foto's op de harde schijf en in een album gezet. Klik op fotoalbum om veel meer foto's te zien dan er op de weblog zijn geplaatst. Jullie worden allemaal nogmaals bedankt voor de belangstelling en de warme, grappige en originele bijdragen. Veel plezier met het fotoalbum!

 

Christchurch

Christchurch dus. Het was, zo wisten we van tevoren, een bezoek met gemengde gevoelens. Natuurlijk is daar het verleden dat Romke, Frederike en ik met die stad bindt. En daar zijn de series aardbevingen die de stad hebben getroffen. Ik heb er sinds februari vorig jaar veel over gelezen en hier hebben we veel over gehoord tijdens gesprekken met mensen van hier. Maar toch viel het mij tegen wat wij zagen. De hele binnenstad is gebarricadeerd. Cathedral Square, het hart van Christchurch met de kathedraal, de cafeetjes, restaurants en vooral met de Wizzard, is onbereikbaar. Misschien maar goed ook om dat allemaal niet te hoeven zien. Nu, bijna een jaar na de zwaarste aardbeving in februari, wordt er nog steeds niets opgebouwd, alleen maar afgebroken. In een van de minst getroffen winkelstraten is een poginge gedaan om het leven weer op gang te brengen met prefab winkelunits. En het warenhuis Ballantynes, waar we Romke in december 1979 mee naar toe namen om Santa Claus te zien, is er nog steeds 'in business'.

Shackelton
Na een tijdje in de stad te hebben rondgelopen, zijn we naar het Canterbury Museum gegaan omdat dat daar foto's zouden zijn van Frank Hurley, de expeditiefotograaf die Ernest Shackelton op zijn reis naar de Zuid Pool begeleidde. De foto's waren er niet, maar wel hebben we een expositie over meerdere Zuid Pool expeditie's gezien. Julie, die zich al geruime tijd in Ernest Shackelton verdiept, zal zich moeten wenden tot Queen Elizabeth om de foto's te zien, want in haar prive bezit zijn ze.
We hebben vanavond in het hotel, waar we de laatste nacht slapen, gegeten en zoals zo langzamerhand gewoon wordt, een leuk gesprek gevoerd met een Nieuw Zeelands echtpaar. Er is werkelijk niets nodig om ze aan de praat te krijgen, die Kiwi; s. En aan het tafeltje achter ons kwam een bruidspaar zitten. Bleken Nederlanders te zijn die in Nieuw Zeeland zijn getrouwd. Alleen de ouders wisten ervan. Alle andere familie en vrienden zouden via Facebook worden verwittigd. Kijk, dat is nou van deze tijd. Net als onze reisblog. En nu gaan we naar huis, jippie!! Daar ronden we de blog af. Tot dan!                  

Mail

Robin, Julie en Christine uit Duitsland. 

Stel je voor: je bent postbode in het buitengebied ergens in Nederland. Je doet met jouw bestelbus de ronde, levert de post af bij de boerderijen en buitenhuizen. En dan krijg je ineens het lumineuze idee om toeristen mee te nemen. Toeristen? Een raar idee? Misschien wel in Nederland maar niet in Nieuw Zeeland. Neem Robin. Hij en zijn vrouw begonnen zes jaar geleden een eigen onderneming, kochten een minibus en verhuurden zichzelf vervolgens aan Rural Post New Zealand, een overheidsdienst die zorgdraagt voor de postbezorging in het uitgestrekte buitengebied. En passant nemen ze dagbladen mee en bezorgen ze pakketten voor een transportbedrijf. En toeristen! En zo hebben wij vandaag geboekt bij de Eastern Bays Scenic Mail Run. In heel Nieuw Zeeland zijn er vier tot vijf die hetzelfde doen, vertelde Robin. Het idee is briljant: als toerist kom je op plekken waar je nooit zou komen, via wegen waarover je nooit zou durven rijden, hoor je dingen die je nooit zou horen en zie je vogels die je anders nooit zou zien (Kingfisher, Pukeko, Australian Quail). En dan stopt hij ergens bij een baai voor 'morning tea' drinken we thee, koffie en eten we crackers met kaas en chutney en door zijn vrouw versgebakken notencakes. Kortom: we hebben weer een van die verrassingsdagen beleefd. 

PS: Angela, is dit geen geweldig idee om uit te werken in Halsteren? 

Time for 'elevensis' (morning thee).

 

C’ést magnifique, cést jolie ooh la, la! Mais wait a minute where the hell are we?

Enjoying the sun, finally

C’ést magnifique, cést jolie ooh la, la! Mais wait a minute where the hell are we? Akaroa has been confusing tourists coming off their cruise ships (in their thousands on Friday) because apparently the passengers were not sure what country they had sailed to. This was reported in the newspaper yesterday. The first settlers in Akaroa were French and this small picturesque waterfront town plays on that like nobody’s business. Consequently as much French as possible is displayed on signs, shopfronts, menus etc. Most of the original French street names have remained and new enterprises still use the French Connection.

We have a super self-contained modern unit – here that’s called a motel complete with heating which we need!

I mentioned picturesque above and that is really a word that we haven’t used up till now to describe NZ towns/villages. Why not? Because it just hasn’t applied at all. We think, and we’re guessing here, that the Kiwis assume there’s enough beauty all around in the landscape (true). As a result they don’t bother to do much about the appearance of their main streets market places or whatever. The big towns are different of course and we loved Wellington but the small places are pretty much all affected by the ‘hillbilly’ look. You’re right Miranda to think of the US, that’s just what I said to Peter, even though I’ve never been to the States.
Koud
Het is koud bij jullie, zag ik op internet. Eindelijk winter! En hier schijnt eindelijk weer zon, maar het is nog wel koud. Volgens sommigen die we spraken is dit de koelste zomer in tientallen jaren. Deze keer weinig tekst en meer foto’s. Let op de foto’s uit Lyttelton waar we vandaag heen zijn gereden (klik hier voor een kaart van de Banks Peninsula). We werden een beetje verdrietig om te zien hoeveel schade de aardbevingen van vorig jaar hebben aangericht. Meer dan de helft van de winkels is gesloten omdat het pand totaal is verdwenen of omdat het nog niet is vrijgegeven door de autoriteiten.

Empty spaces in Lyttelton.

Lyttelton

Us with Okarito Lagoon on the background.

Akaroa Harbour

Banks Peninsula

Arthur's Pass

A few days ago we moved up the West coast again and away from the Franz Joseph  Glacier (which was totally covered by cloud from 2 hours after we arrived!). We did get to see the glacier from a distance but didn’t manage a walk or photos. This meant a change of plan for the next day and we went to Okarito to a beautiful waterland area between the sea and the mountains. We did the Trig walk which was a 2-hour walk up through native bush to an amazing trig/surveillance lookout point. This was a great alternative to what is locally known as The glacier experience and we were amazed to hear the helicopters still flying in the clouded sky. We later heard from our NZ neighbours that they had been booked on a flight and had seen absolutely nothing that day.

White heron

Our decision to move away from the mountains was a good one as we had better luck with the weather and at a small jetty on the waterland area saw that boat/nature trips were an option. So Richard the boatman was phoned and duly arrived and we had a private boat trip over the lagoon. The water was like glass and Richard told us that there were not many afternoons when it was so calm. As we pushed off from the jetty the scene reminded me of something out of the game ‘Myst”, with wooden poles sticking out of the water and derelict pieces of large rusted metal laying around. Another really beautiful part of the landscape here is amazing driftwood, both large and  small. As it was also cloudy, the seabirds were in abundance on the lagoon and could be seen all around as we glided through the water. Also present were white herons that feed from the lagoon but were nesting just along the coast. It was truly a peaceful and magical place. Richard told us that researchers  from the University of Auckland have recently found out that the lagoon was formed by a tsunami around 1500.Back at the boat office I asked the lady where she did her shopping J. “In Hokatika, it’s about a one and a half hour drive, but you get used to it. Living here means tins and borrowing from your neighbours. And now we also have the option of ordering online with delivery. It’s quiet here in winter” she said, almost wistfully.

Kea

You’ve got a friend, Peter said as we pulled up into a car park  to admire a viaduct on the Arthur’s Pass road. This little feathered friend is a Kea and is native to NZ and is a funny but annoying parrot. They are incredibly curious birds but in recent years have discovered the rubber linings of car windows which they peck at. They are also fantastically successful thieves, snatching at sandwiches from innocent tourists and rummaging in rubbish bins. Luckily this one didn’t stay long.

Shortly after this film was shot, the weather took a turn for the worse and we ended up spending the afternoon and evening in our extremely cosy hotel Arthur’s Chalet. Well, cosy, yes with the log fire burning high in the restaurant as we ate our dinner of NZ lamb fillet with the rain and the wind coming down in torrents in the gale of up to 100 kph! I’m afraid we had to abandon our plan to walk in this (we are told) stunningly beautiful area. A pity because I really wanted to stay another night.

Just before I fell asleep that night, I felt a couple of drops of rain on my leg (stuck outside the duvet). On closer inspection, a small leak just like the one we get at home between the beams with a fierce South-westerly. When I mentioned this to the owner when we left he told us that he would have to get on the roof for an inspection. “The problem is” he said “the Kea, little blighters, get on the roof and peck around the nails, so they get loose.”

Akaroa

Het is zaterdagavond kwart over negen en ik ga een stukje schrijven over Akaroa waar we gisteren zijn neergestreken. De eerste Europeanen die zich er vestigden waren Franse walvisvaarders. Dat is terug te vinden in hier en daar een Franse vlag, enkele Franse straatnamen en in sommige gebouwen. Dat de plaatselijke garage ‘pneus’ verkoopt, dat ons motel La Rochelle heet en dat op het kleine politiebureau ‘Gendarmerie’ staat is een krampachtige poging het plaatsje meer Frans ‘cachet’ te geven dan het ooit heeft gehad. En dat allemaal om de toeristen te plezieren want Akaroa, met zijn schitterende ligging op de Banks Peninsula, is een nationale trekpleister.

Akaroa Harbour

De Banks Peninsula is een soort puist in het overigens erg vlakke Canterbury waarvan Christchurch de hoofdstad is. Het schiereiland is ontstaan na zeer krachtige vulkaanuitbarstingen enkele duizenden jaren geleden. Daarbij zijn Lyttelton Harbour en Akaroa Harbour ontstaan, twee diepe, azuurblauwe inhammen. De lavastromen zorgden voor even mooie kleinere inhammen en baaien. In een ervan, Okains Bay, hebben we vanmiddag op het strand gelegen. Dit gebied is met zijn tot negenhonderd meter hoge heuvels een van de mooiste van Nieuw Zeeland.

We blijven hier tot en met dinsdag. Woensdagmorgen gaan we naar Christchurch om daar de laatste nacht door te brengen voordat we donderdag op het vliegtuig naar huis stappen. Wat we gaan doen in Christchurch weten we nog niet. De stad worstelt nog steeds met de gevolgen van de aardbevingen van vorig jaar, dat merken we in de kranten en ook hier in Akaroa. Bovendien heeft de stad een speciale plek in mijn herinnering. Jullie horen daar nog over.

Tijdens het samenstellen van deze reisblog hebben we gemerkt hoe leuk het is om jullie reacties te ontvangen. Bedankt daarvoor.  

Weer

We beginnen het te begrijpen. Als we onderweg zijn is het altijd goed weer. Maar zodra we ergens aankomen, verandert dat en zitten we a: in de regen, b: in de wolken of c: in beide. Zegt dat iets over ons? Of beleeft Nieuw Zeeland gewoon een slechte zomer. Herinneren jullie Kaikoura? Waar de regen met bakken uit de hemel kwam en waar het in de bergen zelfs sneeuwde? Wat denk je? De volgende ochtend stralend mooi weer toen we Top 10 Holiday Park Kaikoura verlieten. Dat was natuurlijk niet erg want de weg die over de Lewis Pass naar de westkust gaat is schitterend, zeker met een stralende zon. 

Leeg

Waar we nog steeds niet aan kunnen wennen is de stilte op de wegen. Soms stoten wij elkaar na een uurtje rijden aan en zeggen: "Kijk, een auto." Ook onwerkelijk is het feit dat je na zestig kilometer rijden nog steeds geen dorp bent tegengekomen of een zijweg die naar een dorp leidt. Dit land is leeg, leeg en nog eens leeg. Niet zo gek als je bedenkt dat er nauwelijks 3,5 miljoen mensen wonen in een land dat acht keer zo groot is als Nederland. En dat aantal groeit nauwelijks, hoorden we van een Nieuw Zeelands echtpaar waar we mee aan de praat raakten.

Leeg.

 

Deze foto is gemaakt van het kamp in Franz Josef, toen
we de bergen nog net konden zien voordat het gordijn dicht ging. 

Gletsjer
De rit langs de schitterende, tot Wereld Erfgoed verklaarde West Coast voerde ons naar Franz Josef waar een van de twee gletsjers tot op driehonderd meter van het zeeniveau komen. Dat maakt ze uniek, maar zoals gezegd, toen we vanochtend wakker werden konden we geen berg zien, laat staan een gletsjer. Gelukkig zijn we er gistermiddag nog even naar toe gelopen. Dat klink raar en dat is het misschien ook wel. Vanuit Franz Josef (een naam die door de Duitse pionier Julius Haast werd gegeven aan de gletsjer om zo de Oostenrijkse keizer te eren) loop je zo door een regenwoud naar de voet van de Franz Josef gletsjer. Twintig kilometer verderop is de Fox gletsjer, nog zo'n fenomeen.

Mount Cook, de hoogste berg,
op zo'n honderdtwintig
 kilometer afstand. 

Vreemde vogels
Als de bergen zich maar blijven verbergen, gaan we maar naar zee, zeiden we vanochtend tegen elkaar.
En dan kom je in een verrassing terecht, deze keer genaamd Okarito. Het ligt waar de Tasman Zee en de Okarito Lagoon elkaar raken. De lagoon wordt aan de ene kant gevoed door de machtige Whataroa rivier en aan de andere kant door de zee. Het brakke water is een voedplaats voor heel veel soorten vissen en vogels. Na een wandeling naar een uitkijkpunt over het gebied, zijn we met een boot en een gids de lagoon  opgegaan waar we witte reigers en andere vreemde vogels hebben gezien. We realiseren ons dat dit is wat je krijgt als je van de gebaande wegen weg gaat.



 

Nog zo'n typisch Nieuw Zeelands dorp.

 

Sneeuw / Dolphins

Dolphins for Catherine

Our trip yesterday on the Dolphin Encounter was AWESOME! They are such beautiful creatures and there were so many of them, you could just see that they were having fun interacting with our swimmers and with the boat. It was pretty difficult to film but I'm pleased with a couple of shots including the one here. 

Owen, was the trip's guide and he introduced himself as: Hello, my name's Owen and I'm from Scotland, as you can see I have beautiful red hair (true) and I don't own a kilt. Now listen guys, it's pretty challenging conditions out there today (don't you just love that word challenging when he means rough seas!) but if you all do as you're told then nothing will go wrong. And should there be an emergency then we are more than prepared to deal with it. And for those of you who feel seasick, we have the latest technology on board - the bucket, all ten of them, and don't be embarassed about using them!  

Well, thank heavens I've never been seasick in my life and wasn't yesterday either, but there were plenty who were. Today rain, rain, rain but even that doesn't deter us from making the most of it. This afternoon we walked along to coast to the seal colony and then on up high on the cliffs towards the next few bays. Wonderful sea birds, seals and skylines to admire and even in the blustery conditions it was fun.

Sneeuw
We zijn een beetje in de war. Bij jullie in Holland is het winter en jullie zouden sneeuw moeten hebben. Niet wij! Ja toch? Na een dag regen begon het later in de middag op te klaren. En wie schetst onze verbazing toen wij, nadat de wolken de bergen onthulden, een dik pak sneeuw zagen. Op de toppen, dat wel... maar toch? Verder nog wat foto's die we vandaag gemaakt hebben, want ook met slecht weer kan je foto's maken.

PS: Het is hier nu zondagavond tien voor tien (bij jullie zondagochtend tien voor tien) en het begint weer te gieten. Te zien aan de inktzwarte wolken die we eerder op de avond zagen, krijgen we vannacht nog het een en ander te verduren.

Voor wie het niet gelooft: sneeuw in de bergen.

Ondanks het slechte weer toch nog een wandeling kunnen maken over de Kaikoura Peninsula  walkway.

Behalve dolfijnen en walvissen zijn er ook zeehonden te zien in Kaikoura.

Een foto vanaf het strand van Kaikoura.